Czarno Białe

BW

Czyste powietrze, źródlana woda w kranie, fiord, do którego można sięgnąć z okna, rodem z reklamy skaczące po łące młode kózki, wszędzie las, dobrzy ludzie, wymarzona praca, góry, kwarantanna na szlaku i te kurczaki w ogródku.

Brzmi bajkowo, nawet nierealnie – bo jak tyle dobra w jednym miejscu. Czym sobie zasłużyliśmy? Takim to dobrze – nic tylko zazdrościć. Idealne życie. Sam bym tak chciał. Bo co w mieście jest lepszego. Nic. 

Czasem można się zapaść w tą idyllę jak w pierzynę, słodko drzemiąc, nie myśląc o reszcie świata.

Dopiero z czasem okazuje się, że to właśnie reszta jest tym ważnym ważnym. 

Maciejka – wzorowy chłopczyk z katolickiej szkoły, który tylko czasami coś podpalił ukradkiem, zrzucił monitor z wieży strażackiej albo spędził noc biegając po śniegu w szortach rozgrzany sylwestrowym winkiem – przytoczył ostatnio słowa znajomego księdza. I nie ważne jest to zupełnie od kogo mądrość owa pochodzi – jak dla mnie mógłby to powiedzieć wytrawny grzybiarz, kasjer z żabki albo jeden z naszych kogutów (naturalnie, tylko w wigilię). Szło to tak:

„W życiu trzeba być trochę egoistą, żeby być szczęśliwym”

Bo to przecież egoizm w czystej postaci, wyjechać do tej bajkowej krainy, nie oglądając się za siebie i żyć tylko dla własnego ja.

No i zgoda, że dzięki temu mamy to co mamy i jesteśmy szczęśliwi. Jednak medal (jeśli nie z taniej czekolady) ma dwie strony. O tej drugiej już nikt nie myśli widząc piękne góry, czyste jezioro i puchate barany. Sami o niej czasem zapominamy. 

Jednak korzystając z tej sielanki, zostawiamy za sobą naszych przyjaciół, zwierzaki i rodziny. Możemy skypować, dzwonić i szczekać do słuchawki, ale to tylko ziarenko nas w pustym słoju. Nic nie zastępuje bycia obok, czego teraz bardzo mi brakuje. Rodzina i bliscy wydają się silni, ale w każdej chwili mogą ukruszyć się jak herbatnik. 

Kilka tygodni temu, siedzieliśmy przy winku na kanapie ze znajomymi i połamanym w kawałki serduchem, pośród okruchów herbatnika. 

Każdy coś poświęca, traci, tęskni. 

Podjęcie decyzji o wyjeździe zajmuje sekundę, później trzeba się zdecydować, czy da się radę żyć z medalem z czekolady, egoistycznie wybierając swoje szczęście.

Nie będę się więcej rozpisywać o utracie bliskich, lepiej wychodzi mi naśmiewanie się z kurczaków. 

Tak tylko piszę, bo to emigracyjne historie, że przy zmianie życia na najbardziej bajkowe czai się zawsze coś maleńkiego, wartego ogromnej uwagi.